Zolang ik me kan herinneren wilde ik verpleegkundige worden, het liefst liep ik de hele dag met een stethoscoop rond. Mijn poppen waar ik mee speelde voorzag ik met een stift van rode knieën zodat ik met mijn verbandkoffer de eerste hulp kon verlenen, heerlijk vond ik dat. Jaren later vind ik het nog steeds geweldig om verpleegkundige te zijn.

Ben ik dan alleen verpleegkundige? Is dat mijn identiteit? En is daarmee dan alles gezegd, weet je dan nu alles van mij?  Wie ben ik dan? Waar sta ik voor?  

Het blijkt echter als je op een bepaalde leeftijd komt, zo rond je 40ste dat je jezelf dit gaat afvragen of in mijn geval onzeker gaat voelen over het bewandelde pad. Het is een natuurlijke fase die bijna iedereen doorloopt en die groei betekent. Je geeft opnieuw richting aan je leven. Zet de stip op de horizon.

Ik dook in de wereld van het onbewuste samen met therapeuten en voelde een diepere verbinding met mezelf en mijn mogelijkheden. Ik ben niet een titel, een studie of een functie die ik bekleed.

Ik ben iemand die met hart en ziel kan balanceren in een leven met alle denkbare mogelijkheden.

Ik ken mijn kracht, mijn angsten en mijn blokkades. Door deze reis te maken kwam ik er achter dat ik keuzes maak die voortkomen uit verwachtingen van anderen maar vooral om mezelf te beschermen. We zijn allemaal anders, maar verlangen allemaal naar veiligheid, erkenning, bevestiging en liefde.

En waar begint dat allemaal? Bij het kind zijn!

Ik ben dankbaar dat ik mocht opgroeien in een gezin waar liefde werd gedeeld. Gezinnen fungeren als een systeem, ieder vervult zijn eigen taak. En in ieder gezin zijn systemen die van invloed zijn op ontwikkeling, eigenwaarde en gedrag. Het is voor mij heel waardevol geweest om het gezin van herkomst eens onder de loep te nemen; door dit te doen kon ik gedrag van mezelf begrijpen en herkennen.

Ik voelde de kwetsbaarheid van kinderen en de behoefte om me hier in verder te ontwikkelen. Daarnaast zijn mijn eigen kinderen en ons gezinssysteem de motor geweest om leiderschap over mijn leven te nemen en de opleiding tot psychodynamisch kindercoach te volgen. Deze opleiding paste me als een jas. Dit is wat ik wil doen.

Kinderbegeleiding vanuit veiligheid en een empathisch hart, zodat ieder kind zich gehoord en gezien voelt. Zo kan ik kinderen begeleiden, ongeacht de vraag of problematiek.

Naast mijn werk als verpleegkundige, geef ik coaching aan kinderen. Dit is voor mij een fijne combinatie. Naast het zelfstandig werken, werk ik ook graag in teamverband. Ook heb ik gemerkt dat ik geniet van studeren daarom volg ik regelmatig een training of studie om bij te leren en mezelf scherp te houden.

Naast alles ben ik ook iemands dochter, zusje, partner, moeder, vriendin, collega, buurvrouw. Oftewel; een heel gewoon mens die begrijpt waar de strubbelingen in het leven kunnen zitten en beseft dat je zo gelukkig bent als je ongelukkigste kind.

Liefs,

Kathelijne